جــای آنست که شاهان ز تو شرمنده شوند

          ســـــــلطنت را بـــــگذارند و تو را بنده شوند

گــــر به خــــاک قــــدمت سجده میسّر گردد

          ســــر فـــرازان جهان جمله سرافکنده شوند

بر ســــر خـــاک شـــهیدان اگــــر افتد گذرت

          کشــــته و مــرده، همه از قدمت زنده شوند

جمع خوبان همه چون کوکب و خورشید تویی

         تـــو بـــــرون آی، که این جمله پراکنده شوند

هیچ ذوقی به ازین نیست که: از غایت شوق

         چـــــشم من گرید و لبهای تو در خنده شوند

گــــر تـــو آن طـــلعت فــــرّخ بــــنمایی روزی

         تــــیره روزان هـــــــمه با طالع فرخنده شوند

اگــــر اینست« هــلالی » شرف پایه عشق

         هــــمه کس طالــــب این دولت پاینده شوند

(هـــــلالی جُغتایــــی)