بی تو ای دوست چه گویم که چه آمد به سرم

          راه، گــــم کـــــرده و در کوچه ی دل در به درم

شــــــمع عـــمر مــــن مهجور به سو سو افتاد

          شــــب ظلمانــــی ام و چـــشم به راه سحرم

تـــــو ز اعـــــمال مــــن و حــــال دلـــم آگاهی

          مـــن نـــه تـــنها ز تــو از خیمه ی تو بی خبرم

صـــالحان، مــــتقیان را تـــو امـــامی ، پــــدری

          مــــن آلــــوده کـــه بــاشم ، که بگویی پسرم

عـــاقبت، فــــعل بد از چـــشم تو انداخت مرا

           دیـــگر از اشـــک و نــــی نـــــاله نباشـد اثرم

گـــفته بـــودم چـــو کبوتـــر، لب بامـت باشم

           پــــــر پـــــرواز نــــــدارم کـــــه بـــــرایت بپرم

لـــب پـــیمانه عـــیان کــــردی و لـب را پنهان

            مـــن ز پــیمانه بــر آن جــــام لبت تشنه ترم

رخـــصتی ده بـــــفروشم قـــــــفس تنگم را

             اذن، تا ســـــود کـــــنم بـــلکه جنونت بخرم

(مــحمــد جواد فارســـــــــی)