مـــى آید از ســـــــــمت زلال عشق
مــــردى که روح ســـــبز باران است
در دستــــــهایـــــش آب و آیــــــــینه
با او زلال چـــــشمه ســــاران است
مـــــى آید از ســــــمت نسیم و نور
صبحى که سرشار از شکفتن هاست
روحــــــش قریــــــــن آسمانى سبز
آبــــــــى تر از فصــــــل بهاران است
مــــــى آیـــد از آنــــــــسوى دریاها
در امـــــــــــــتداد روشـــــن فــــردا
بــــا آب و آتــــــــش با نگاهى سبز
آرامـــــشى هـــــمراه طوفان است
در رویــــش ســــــــــــــبز صداى او
در انـــــتشار عـــــطر لبـــــــخندش
ایـــــن فصــل، فصل زرد بغض و درد
این فصــــل غربت رو به پایان است
فردا هـــــــزار آیینه عــــــــــــطر نور
در کــوچه هاى شــــــهر مى پیچد
فردا ســـــرآغاز زلالــــى هــــاست
فــــصل بلوغ ســـــبز انسان است
(مهدى مظفرى ساوجى)
