دارم به سر همیشه هوای هوای توس

                       خواهم  همی ز    بخت،  رضای رضای توس

از هر کسی  که آن خلف  مرتضی رضا

                       باشد رضا ، رضاست از آن کس، خدای توس

افتد   اگر   گذار   خلیل  اندر  آن  مقام

                       قربان   کند   دوباره   پسر   در    منای توس

گوید فلک که کاش زمین بودمی نخست

                      می بود  توس جای  من  و  من به جای توس

ای  دل   گرت  هوای  بهشت  است آرزو

                     یکسان   بود   هوای بهشت   و   هوای توس

 جان  را چه  رتبه ایست که سازم فدای تو

                      جانم    فدای   آن   که  شود  او  فدای توس

ختم  سخن  که  ختم  رسل، هادی سبل

                      جد    رضای    توس   ،   نموده   ثنای توس

     (فدایی مازندرانی)