خـــدایا به خــورشید گیتی فروز
بـــه پــرتو فــشانیش در نیمروز
جـــــهان را سراسر ز لـفظ دری
عــطا کــن نــشاط زبـــان آوری
فــزون کن به عالم شکرخند را
روایــی ده این پارســی قند را
خــدایا بــه گــردان سـپهر بلند
به مـــردان صـــاحب دل دردمند
همه مردم از لطفت ای بی نیاز
عـــزیزند و آزاده و ســــرفراز
سخن هایشان جمله نغز است و ناب
درخــــــشنده ، مانــــنده ی آفـــــتاب
بـــه جانند و دل در پی راستی
گریزنــده اند از گژی ، کاستی
پــیام آور صــــــلح و مهرند و داد
جهان را بدین گونه خواهند شاد
تو ای نازنین میهن، ای خاک پاک
ز انـــــوار حـــــق چهره ات تابناک
دو دســــــــت نیایش بر آورم فراز
چـــنین خواهم از حق به راز و نیاز
ســـــــر فرازش به خورشید سای
به شادان دلش شادی جان، فزای
سپس رو کنم سر خوش از شهد عشق
به ایــــران و گویــــــــم بدین مهد عشق
ایا گاهــــوار عـــــزیزان من
تـو ای ایزدی مرز ایران من
جهان تا جهان است، آباد باش
بـــــر و بـــــوم مردان آزاد باش
(حسین حبیبی)