خارکـــــش پـــیری با دلــق در پشت
پـــشته ای خــار همی برد به پشت
لـــــــنگ لنگان قـدمی بر می داشت
هر قدم دانه ی شکری می کاشت
کــای فـــرازنـــده ی ایـــــن چرخ بلند
وی نـــوازنـــده ی دل هـــــای نــــژند
کـــنم از جــــیب نــــظر تـــــا دامـــن
چــــــه عـــــزیزی کـــه نکردی با من
در دولـــــت به رخـــــم بــــــگشادی
تــــاج عــــزت بــــه سرم بـــــنهادی
حـــــد مـــــن نیست ثنایت گــــفتن
گـــــوهر شـــــکر عـــــطایت سفتن
نـــــوجــوانی به جـــوانـــی مـــغرور
رخــــش پــــندار هــــمی راند ز دور
آمــــد آن شـــــکر گزاریش به گوش
گفت کای پیر خرف گشته خــموش
خـــــار بر پشت زنی زین سان گام
دولتت چــــــیست؟ عزیزیت کدام؟
عــــــزت از خــــواری نشناخته ای
عــــــمر در خــــارکشی باخته ای
پـــیر گـــفتا کـــه چـه عزت زین به
کـــه نـــی ام بر در تـــو بالـــین نه
کای فـــــلان چاشت بده یا شامم
نان و آبـــــــــی که خورم و آشامم
شـــکر گـــویم که مرا خار نساخت
به خــسی چون تو گرفتار نساخت
داد با ایـــن هــــمه افـــــتادگی ام
عــــــــــز آزادی و آزادگـــــــــی ام
(جـــــــــــامـــــــــــــی)