دو کس رنج بیهودی بردند و سعی بی فایده کردند:

یکی آن که اندوخت و نخورد و دیگر آن که آموخت و نکرد.

علم چندان  که  بیشتر خوانی

چون عمل در تو نیست نادانی

                          نه  محقق  بود  نه   دانشمند

                          چارپایی   بر   او    کتابی چند

آن تهی مغز را چه علم و خبر

که  بر  او  هیزم است یا دفتر
‏

*   *   *
علم از بهر دین پروردن است نه از بهر دنیا خوردن
‏

*   *   *
ملک از خردمندان جمال گیرد و دین از پرهیزگاران کمال یابد.
‏

*   *   *
هر که در حال توانایی نیکویی نکند، در وقت ناتوانی سختی بیند.

نادان را به از خموشی نیست و اگر این مصلحت بدانستی، نادان نبودی.
‏

*   *   *
هر که با داناتر از خود جدل کند تا بدانند که داناست، بدانند که نادان است.
‏

*   *   *
یکی را از حکما شنیدم که می گفت : هرکز کسی به جهل خویش

اقرار نکرده است مگر آن کسی که چون دیگری در سخن باشد ، هم

چنان تمام ناگفته، سخن آغاز کند.

سخن را سر است ای خردمند وبن

میاور   سخن   در    میان    سخن

                          خداوند   تدبیر   و  فرهنگ و هوش

                           نگوید   سخن   تا   نبیند  خموش

(گلستان سعدی)