درود بر پیمبر باز پسین، پیشرو پیمبران پیشین;
گره گشای هر بندی، آموزنده ی هر پندی،
گمراهان را راه نماینده، جهانیان را به نیک و بد آگاهاننده،
به همه زبانی نام او ستوده و گوش پند نیوشان آواز او شنوده
و همچنین درود بر یاران گزیده و خویشان پسندیده ی او باد;
تا باد و آب و آتش و خاک در آفرینش برکار است
و گل بر شاخسار هم بستر خار.
سپاس و آفرین ایزد جهان آفرین راست آن که اختر رخشان،
به پرتو روشنی و پاکی او تابنده اند
و چرخ گردان به خواست و فرمان او پاینده.
آفریننده ای که پرستیدن اوست سزاوار.
دهنده ای که خواستن جز از او نیست خوش گوار.
هست کننده از نیستی ، نیست کننده پس از هستی
ارجمند گرداننده ی بندگان از خواری;
در پای افکننده ی گردن کشان از سروری
پادشاهی اوراست زیبنده;خدایی اوراست در خورنده;
بلندی و برتری از درگاه او جوی و بس
هرآن که از روی نادانی نه اورا گزید، گزند او ناچار بدو رسید
هستی هرچه نام هستی دارد ، بدوست
جهان را بلندی و پستی تویی
ندانم چه ای هرچه هستی تویی!
ایــــن جــــــمعه های بی خبری را جواب کن
بــشکن حــصار فـــاصـــله ها، را شتاب کن
بندی بزن بر این شکسته دلی عصر جمعه را
یــا نـــــرخ دل شکسته گی ام را حساب کن
ربـــطی بـــه انـــتظار نـــــدار د نــــبودنــت
فـــکری بــه حــــال رابـــطه هـــای خراب کن
بـــرخـــیز و تــــازه کـــن بــــه تن خود بهار را
نـــیرنگ و رنـــگ هــــــای زمین را سراب کن
تاریــک و سـرد می گذرد روز و شب، شبی -
رخـــسار مـــاه وَشَت را بــــه قاب کن
دیــری ســت تشنه ایم ، وَ مخمور باده ایم
ایـــن جـــام را بــــه جرأت جانت شراب کن
نقـــبی بـــزن بـــه بعُد زمـــــان اتّــــصال را
آتـــشفشان رنـــج جـــهان را مـذاب کن
در این شب چراغ شکسته چه بی کسیم
ای چـــــلچراغ نـــو ر ، بـــیا انـــقلاب کن
دیــر ست.. . صـد کلام به یک بغض ناتمام
بـــشکن ، حــصار فاصـله ها را شتاب کن
(مرضیه اوجی)
خارکـــــش پـــیری با دلــق در پشت
پـــشته ای خــار همی برد به پشت
لـــــــنگ لنگان قـدمی بر می داشت
هر قدم دانه ی شکری می کاشت
کــای فـــرازنـــده ی ایـــــن چرخ بلند
وی نـــوازنـــده ی دل هـــــای نــــژند
کـــنم از جــــیب نــــظر تـــــا دامـــن
چــــــه عـــــزیزی کـــه نکردی با من
در دولـــــت به رخـــــم بــــــگشادی
تــــاج عــــزت بــــه سرم بـــــنهادی
حـــــد مـــــن نیست ثنایت گــــفتن
گـــــوهر شـــــکر عـــــطایت سفتن
نـــــوجــوانی به جـــوانـــی مـــغرور
رخــــش پــــندار هــــمی راند ز دور
آمــــد آن شـــــکر گزاریش به گوش
گفت کای پیر خرف گشته خــموش
خـــــار بر پشت زنی زین سان گام
دولتت چــــــیست؟ عزیزیت کدام؟
عــــــزت از خــــواری نشناخته ای
عــــــمر در خــــارکشی باخته ای
پـــیر گـــفتا کـــه چـه عزت زین به
کـــه نـــی ام بر در تـــو بالـــین نه
کای فـــــلان چاشت بده یا شامم
نان و آبـــــــــی که خورم و آشامم
شـــکر گـــویم که مرا خار نساخت
به خــسی چون تو گرفتار نساخت
داد با ایـــن هــــمه افـــــتادگی ام
عــــــــــز آزادی و آزادگـــــــــی ام
(جـــــــــــامـــــــــــــی)
یکی از عارفان بنام بشربن حارث روزی در راه کاغذی دید که نام مبارک پروردگار
(بسم الله) بر آن نوشته شده بود و مردم پا بر آن می نهادند و می گذشتند.
ایستاد و کاغذ را بر گرفت و آن کاغذ را معطر گرداند و اندر شکاف دیوار نهاد
تا از آسیب پای رهگذران در امان باشد.
مدت ها گذشت.شبی به خواب دید که ندایی به او می گوید:
ای دوست! نام من خوش بو کردی و مرا بزرگ داشتی و حرمت نهادی.
ما نیز نام تورا معطر گردانیم و در دنیا و آخرت تورا بزرگ و گرامی خواهیم داشت0
(رساله ی قشیریه)
خـــدایا به خــورشید گیتی فروز
بـــه پــرتو فــشانیش در نیمروز
جـــــهان را سراسر ز لـفظ دری
عــطا کــن نــشاط زبـــان آوری
فــزون کن به عالم شکرخند را
روایــی ده این پارســی قند را
خــدایا بــه گــردان سـپهر بلند
به مـــردان صـــاحب دل دردمند
همه مردم از لطفت ای بی نیاز
عـــزیزند و آزاده و ســــرفراز
سخن هایشان جمله نغز است و ناب
درخــــــشنده ، مانــــنده ی آفـــــتاب
بـــه جانند و دل در پی راستی
گریزنــده اند از گژی ، کاستی
پــیام آور صــــــلح و مهرند و داد
جهان را بدین گونه خواهند شاد
تو ای نازنین میهن، ای خاک پاک
ز انـــــوار حـــــق چهره ات تابناک
دو دســــــــت نیایش بر آورم فراز
چـــنین خواهم از حق به راز و نیاز
ســـــــر فرازش به خورشید سای
به شادان دلش شادی جان، فزای
سپس رو کنم سر خوش از شهد عشق
به ایــــران و گویــــــــم بدین مهد عشق
ایا گاهــــوار عـــــزیزان من
تـو ای ایزدی مرز ایران من
جهان تا جهان است، آباد باش
بـــــر و بـــــوم مردان آزاد باش
(حسین حبیبی)
راستی را کــس نمــی داند کـه در فصل بهار
از کـــجا گــردد پدیدار ، این همه نقش و نگار؟
عـــقل ها حـــــیران شود کز خاک تاریک نژند
چــــون بــرآید این هــمه گل های نغز کامکار؟
چــون نپرسی کاین تــماثیل از کـجا آمد پدید؟
چــون نجویی کاین تـصاویر از کجا شد آشکار؟
برق از شوق که می خندد بدین سان قاه قاه؟
ابــر از هــجر کــه مـی گرید بدین سان زار زار؟
کـــیست آن صــورتگر ماهــر که بی تقلید غیر
این همه صورت برد بر صفحه ی هستی به کار؟
(قاآنــــی شیرازی )