جــای آنست که شاهان ز تو شرمنده شوند
ســـــــلطنت را بـــــگذارند و تو را بنده شوند
گــــر به خــــاک قــــدمت سجده میسّر گردد
ســــر فـــرازان جهان جمله سرافکنده شوند
بر ســــر خـــاک شـــهیدان اگــــر افتد گذرت
کشــــته و مــرده، همه از قدمت زنده شوند
جمع خوبان همه چون کوکب و خورشید تویی
تـــو بـــــرون آی، که این جمله پراکنده شوند
هیچ ذوقی به ازین نیست که: از غایت شوق
چـــــشم من گرید و لبهای تو در خنده شوند
گــــر تـــو آن طـــلعت فــــرّخ بــــنمایی روزی
تــــیره روزان هـــــــمه با طالع فرخنده شوند
اگــــر اینست« هــلالی » شرف پایه عشق
هــــمه کس طالــــب این دولت پاینده شوند
(هـــــلالی جُغتایــــی)
دســت تـــو باز میکند، پنجره های بـسته را
هــم تـــو سلام میکنی، رهگذران خسته را
دوبــــاره پــــــاک کردم و به روی رف گذاشتم
آیــــــنه قــــــدیمی غــــــــبار غــــم گرفته را
پــــــنجره بــــــی قــرار تو، کوچه در انتظار تو
تــــا کـــه کند نثار تو، لاله ی دسته دسته را
شب به سحر رسانده ام، دیده به ره نشانده ام
گوش به زنگ مانده ام، جمعه ی عهد بسته را
این دل صاف کم کمک، شدست سطحی از ترک
آه . . . شــــکسته تر مــخواه، آینه شکسته را
(سید حسن محمود « سهیل ثابت »)
ای نــــاگهان تر از هــــــــمه ی اتفاق ها
پایان خـــــوب قــــصه ی تـــــلخ فراق ها
یـــــکجا به شــــــوق آمــدنت باز میشود
درهـــــای نـــیمه بـــاز تــــمام اتــاق ها
یک لحظه بی حمایت تو ای ستون عشق
لــــب بــــــاز میکنن تــرک های طاق ها
بـــــی دستگیریت به کـــجا راه می برم
در ایــــن مــــــسیر پر شده از باتلاق ها
بـــاز آ بــهار من که به نوبت نشسته اند
در انــــتظار مــــــرگ درختان ، اجاق ها
ای وارث شــــکوه اســــــاطیر جلوه کن
تا کـــــم شـــود ابـــهت پر طمطراق ها
(مــــهدی عابـــــــدی)
الا کــــه راز خـــــدایی، خــدا کند که بیایی
تـــو نـور غــیب نمایی، خــدا کند که بیایی
شـــب فــــراق تو جانا خــدا کند به سرآید
ســرآید و تــــو برآیی، خــدا کند که بیایی
دمــی که بی تو سر آید خدا کند که نیاید
الا کـه هستی مایی، خــدا کند که بیایی
فـــسرده غــنچه گلها فتاده عقده به دلها
تو دست عقده گشایی، خـدا کند که بیایی
ز چهره پرده بر افکن به ظلم شعله در افکن
تو دست عدل خدایی، خـدا کند که بیایی
نــظام هــر دو جهانی امام عصر و زمانی
یــگانه راهـــــنمایی، خــدا کند که بیایی
تو مـشعری عرفاتی، تو زمزمی تو فراتی
تو رمـــــز آب بقایی، خــدا کند که بیایی
دل مدینه شکسته حرم به راه نشسته
تو مروه ای تو صفایی، خــدا کند که بیایی
به سینه ها تو سروری به دیده ها همه نوری
به دردها تــــو دوایی، خــدا کند که بیایی
تو را بــــه حضرت زهرا، بیا ز غیبت کبری
دگر بس است جدایی، خــدا کند که بیایی
تـــا از خـــم گـــیسوی تــو رفـتار قشنگ است
آوارگــــی کـــوچه و بـــــازار قشنگ است
حـــکم از تـــو اگـــر بـــند و اگـــر تیغ، مطیعیم
ســقف از تــو کــه باشد اگر آوار قشنگ است
هـــر زهــر عـلیــرغـم تـــو قــندیست مـــکرّر
هـــر زشت عـلیــرغـم تـو بسیار قشنگ است
یوســف که تویی شش جهت آواز هیاهوست
یــعنی تــو که بـاشی در و دیوار قشنگ است
یــک بــلکه نــظر کــن کــه صـد البته بسوزیم
یــک باــر تــماشای تــو صـد بار قشنگ است
(جواد اسلامـــــی)
ابـــروانت لــــبه ی تــــــــیغ، نــــگاهت مرهم
چــــه قدَ ر قـــــیمت ابـــرو و نــــگاهت در هم
تـــا بـــه زیــبایـــی ایـــن صـحنه همه پی ببرند
دور آهــسته مـــی افتد مــــژه هـــــایت بر هم
هر که از چشم سیاه تو مسلمان شدنی است
از هــــمان چـــشم ســیاه تو شــــده کافر هم
دل غـــمگین مــــرا بـــشنو و بـرگرد که هست
از ســــر زلـــف تــــو در بــاد پـــریشان تر هم
روز اول بـــه هـــوای تو ســـر از ســــر کــندیم
ســــر خــــود را بــــکنیم از هــــمه تا آخـر هم
یــک وجـب مـانده به تو، آب گذشت از سر من
آب کــــز ســـر گذرد مــــی گذرم از ســر هم
(مهدی رحیمـــــی)