بی تو ای دوست چه گویم که چه آمد به سرم
راه، گــــم کـــــرده و در کوچه ی دل در به درم
شــــــمع عـــمر مــــن مهجور به سو سو افتاد
شــــب ظلمانــــی ام و چـــشم به راه سحرم
تـــــو ز اعـــــمال مــــن و حــــال دلـــم آگاهی
مـــن نـــه تـــنها ز تــو از خیمه ی تو بی خبرم
صـــالحان، مــــتقیان را تـــو امـــامی ، پــــدری
مــــن آلــــوده کـــه بــاشم ، که بگویی پسرم
عـــاقبت، فــــعل بد از چـــشم تو انداخت مرا
دیـــگر از اشـــک و نــــی نـــــاله نباشـد اثرم
گـــفته بـــودم چـــو کبوتـــر، لب بامـت باشم
پــــــر پـــــرواز نــــــدارم کـــــه بـــــرایت بپرم
لـــب پـــیمانه عـــیان کــــردی و لـب را پنهان
مـــن ز پــیمانه بــر آن جــــام لبت تشنه ترم
رخـــصتی ده بـــــفروشم قـــــــفس تنگم را
اذن، تا ســـــود کـــــنم بـــلکه جنونت بخرم
(مــحمــد جواد فارســـــــــی)
مــثل هــمیشه مــــنتظرم آه می کشم
چون انتظار یوسـف از این چاه می کشم
در عـــالم خـــــیال ، مــــسیر عـــــبور را
در امــــتداد ســـبز همین راه می کشم
نادیده عـــــاشقت شده ام مثل کودکان
عکس تو را شبیه به یک ماه می کشم
آقــــا بیا کـــه فصل غریبی است نازنین
آقــــا بیا ز غــــــــصه تو را آه می کشم
جـــای گلایه نیست که دوری گزیده ای
هرچـــه کشیدم از دل گمراه می کشم
(مهدی صفی یاری)
ای پادشــــه دل هــــا داد از غــم تنهایی
جانـــم به لبم آمد وقت است کـه باز آیی
فــــــریاد از ایـن غم ها بی داد زبی یاری
ای یـار و حبیب ما وقت است که باز آیی
عــــالم ز نـــبود تــــــو دارد گله و شکوه
ای منجی عدل و داد وقت است که باز آیی
هــــر جــــمعه نگاه ما بر جاده ی تنهایست
ندبه شـــده کـــار مـا وقت است که باز آیی
چــشم هـمه پر اشک است از درد فراق تو
ای مــــرحم زخم دل وقت است که باز آیی
ما مـست مـــی حـیدر از مشک علمداریم
ای هستــــی ثارالله وقت است که باز آیی
هـــر دم ز بـــقیع گــوییم دنبال گلی جوییم
ای یــــوسف زهرایی وقت است که باز آیی
ای جام و سبوی عشق ای عطر گل نرگس
بـــی تو نبود مستی وقت است که باز آیی
(حـــــمید کریمــــــــی)
مـــى آید از ســـــــــمت زلال عشق
مــــردى که روح ســـــبز باران است
در دستــــــهایـــــش آب و آیــــــــینه
با او زلال چـــــشمه ســــاران است
مـــــى آید از ســــــمت نسیم و نور
صبحى که سرشار از شکفتن هاست
روحــــــش قریــــــــن آسمانى سبز
آبــــــــى تر از فصــــــل بهاران است
مــــــى آیـــد از آنــــــــسوى دریاها
در امـــــــــــــتداد روشـــــن فــــردا
بــــا آب و آتــــــــش با نگاهى سبز
آرامـــــشى هـــــمراه طوفان است
در رویــــش ســــــــــــــبز صداى او
در انـــــتشار عـــــطر لبـــــــخندش
ایـــــن فصــل، فصل زرد بغض و درد
این فصــــل غربت رو به پایان است
فردا هـــــــزار آیینه عــــــــــــطر نور
در کــوچه هاى شــــــهر مى پیچد
فردا ســـــرآغاز زلالــــى هــــاست
فــــصل بلوغ ســـــبز انسان است
(مهدى مظفرى ساوجى)
ای پاســـــخ تــــمام اگــــرها و کاش ها
مادر نـــوشته اســـم تـو را روی آش ها
دارد بـــــــرای آمــــــدنت نــــذر مـــی کند
دستش همیشه پر شده از این تلاش ها
مــــــن ردّ پـــــای آمــــدنت را کشیده ام
بــــا رنــــگ های سبز و سپید گواش ها
ما لقمه لقمه نان و نمک می خوریم و بعد -
دنــــیا گــــم ست بـــین بریز و بپاش ها
دیــــن مـــرا دوباره بـــــه بازی گرفته اند
در گـــیرو دار هـــمهمه ها اغتشاش ها
پایان جـنگ های جهانی بدست توست
گــل مــی شود گلوله ی داغ کلاش ها
تنها به عشق آمدنت شعر گفته است
امـــشب مــــداد آبــی من با تراش ها
ای کاش صبح جمعه ی بعدی ببینمت
ای پــــاسخ تمـــام اگـر ها و کاش ها
(سـاجــــــده جــــبار پــــور)
ایــــن جــــــمعه های بی خبری را جواب کن
بــشکن حــصار فـــاصـــله ها، را شتاب کن
بندی بزن بر این شکسته دلی عصر جمعه را
یــا نـــــرخ دل شکسته گی ام را حساب کن
ربـــطی بـــه انـــتظار نـــــدار د نــــبودنــت
فـــکری بــه حــــال رابـــطه هـــای خراب کن
بـــرخـــیز و تــــازه کـــن بــــه تن خود بهار را
نـــیرنگ و رنـــگ هــــــای زمین را سراب کن
تاریــک و سـرد می گذرد روز و شب، شبی -
رخـــسار مـــاه وَشَت را بــــه قاب کن
دیــری ســت تشنه ایم ، وَ مخمور باده ایم
ایـــن جـــام را بــــه جرأت جانت شراب کن
نقـــبی بـــزن بـــه بعُد زمـــــان اتّــــصال را
آتـــشفشان رنـــج جـــهان را مـذاب کن
در این شب چراغ شکسته چه بی کسیم
ای چـــــلچراغ نـــو ر ، بـــیا انـــقلاب کن
دیــر ست.. . صـد کلام به یک بغض ناتمام
بـــشکن ، حــصار فاصـله ها را شتاب کن
(مرضیه اوجی)
