سیل چشمانم باز از فراغت جاریست

                        خسته ام باز بیا جمعه ها تکراریست

در پی قافیه ها چه پریشان ماندم

                        قافیه  در  شعرم با حضورت جاریست

به هوایت  آقا بغض  کرده  شعرم

                        آسمانش   انگار  نم نمک  بارانیست

دل من پر غصه , حال شعرم خوش نیست

                  نفسی مانده فقط جای شکرش باقیست

در فراغت آقا چشم در راهم من

               گر چه این جمعه همان جمعه ی تکراریست

(سید سجاد الحسینی)

ساعات عمر من همگی غرق غم گذشت‏

                           دست  مرا  بگیر  که آب از سرم گذشت‏

مانند    مرده ه‏ای   متحرک   شدم    ، بیا

                           بی  تو  تمام  زندگی ام در عدم گذشت‏

می‏خواستم  که وقف  تو باشم  تمام  عمر

                           دنیا خلاف  آنچه  که می‏خواستم گذشت‏

دنیا که  هیچ  ،  جرعه آبی  که خورده ‏ام‏

                          از راه حلق تشنه من ، مثل سم گذشت‏

بعد   از  تو   هیچ   رنگ  تغزل   ندیده‏ ایم‏

                          از  خیر  شعر  گفتن ،  حتی قلم گذشت‏

تا  کی  غروب  جمعه  ببینم   که   مادرم‏

                 یک گوشه بغض کرده که این جمعه هم گذشت‏

مولا ،  شمار !  درد  دلم  بی‏نهایت  است‏

                         تعداد  درد  من  به  خدا   از  رقم گذشت‏

حالا    برای    لحظه‏ ای   آرام    می‏شوم‏

                         ساعات  خوب  زندگی‏ ام در حرم گذشت‏

(سید حمیدرضا برقعی)

ای رفته کم‌ کم از دل و جان ، ناگهان بیا

                          مثل   خدا   به    یاد   ستمدیدگان   بیا

قصد من از حیات، تماشای چشم توست

                          ای جان فدای چشم تو؛ با قصد جان بیا

چشم حسود کور، سخن با کسی مگو

                         از من  نشان بپرس  ولی  بی نشان بیا

ایمان خلق و صبر مرا امتحان مکن

                         بی  آنکه   دلبری  کنی   از  این و آن بیا

قلب مرا هنوز به یغما نبرده‌ای

                         ای  راهزن   دوباره    به   این کاروان بیا

(فاضل نظری)

از بس که درد می کشی و دم نمی زنی

                             حتی خدا به صبر تو تبریک گفته است

مهتاب اگر  هنوز  درخشنده  مانده است

                            نام تو را در این شب تاریک گفته است

نام   تو  را  پرنده  به  گوش  بهار  خواند

                            صدها  درخت  پیر جوان  شد جوانه زد

چتر   اقاقیا  به  سر  کوچه ها  نشست

                            گیسوی   باغ  را   نفس  باد  شانه زد

گیسوی شهر عطر  تو را پخش می کند

                           بی  شک  عبور کرده ای از این کنارها

دلدادگان   رفته   کفن   پاره   می کنند

                          صوت    سلام   می شنوم   از  مزارها

این انتظار، پشت زمین را شکسته است

                          آقا   تو  شانه های   زمان  را تکان بده

تنها به دست تو کمرش راست می شود

                         لطفی کن  و دوباره خودت را نشان بده

این   انتظار   را    به   بهاری    تمام کن

                          یا   ذرّه ای   به  ما  بده از  آن صبوریت

بی تو نفس کشیدن و مردن بدون تو

                         تقدیرمان  مباد که  سخت ست دوریت

(نغمه مستشار نظامی)

    کاشکی آمده بودی و زمین سرد نبود

                                    این  همه    روی  زمین آدم  نامرد نبود

            خسته ام! مهدی من! حال مرا می فهمی؟

                                   حال من را که نصیبم  به جز از درد نبود

تو بهاری و اگر آمده بودی، گل ها -

                                   دلشان    منتظر   حادثه  ای   زرد نبود

 تو اگر آمده بودی همه انسان بودیم

                                  نفسمان این همه هرجایی و ولگرد نبود

     هیچ کس اهل ریا کاری و تزویر و فریب

                                  هیچ  کس  مدّعی آن چه نمی کرد نبود

          ندبه ها و فرج و العجل و عهد... چه سود؟

                                 کاش  این شهر پر از   آدم   بی درد نبود

                                  (وحیده افضلی)

آقا سلام گرچه بلند است جایتان

                             می خواهم از زمین بنویسم برایتان

یک نامه حاوی همه حرفهای راست

                 یک نامه از کسی که کمی عاشق شماست

یک نامه از بلندی انسان که پست شد

                       یک نامه از کسی که دچار شکست شد

این نامه مدح نیست فقط شرح ماتم است

                       یک  ذره  از  هزار  نوشتم  اگر  کم است

بعد از شما غبار به آیینه ها نشست

                       شیطان  دوباره آمد  و جای خدا نشست

پرپر شدند در دل طوفانی از بدی

                       گلهای    رو  سپید   همیشه   محمدی

آمد به شهر فاجعه، اسلام راحتی

                       انسان    منهدم   شده،   قرآن   زینتی

بیمارهای عشق خدا« بهتر»ی شدند

                       جلباب هایمان   کم کم  روسری شدند

خورشید مرد و شام تباهی دراز شد

                       بر  روی  دشمنان  در  این قلعه باز شد

در کسوت قدیمی آزادی زنان

                       تبلیغ   پشت  پرده  شهوت  مجاز  شد

در کار حق مداخله کردیم، بد نبود

                        نان  و  شرف  معامله  کردیم ، بد نبود

کم کم اصول دین خداوند پول شد

                    هر کس که پول داشت نمازش قبول شد

حرف خدا و دین محمد ز  یاد رفت

                         آری  تمام  غیرت  یاران  به  باد  رفت

مسجد تهی و شهر پر از جنب و جوش شد

                         حتی  بهشت  نیز خرید و فروش شد

راه خدا به جانب ناحق کشیده شد

                          کم کم  دروغ  مصلحتی  آفریده شد

تخم   ریا   میان  دل   ما  جوانه  زد

                          و مصلحت  به گرده ی دین تازیانه زد

هر لقمه ی حرام شده سیر کردمان

                           و سفره های کفر نمک گیر کردمان

و کاروان جدا شد از راه مستقیم -

                     یعنی خلاصه می کنم آقا عوض شدیم

آقا خلاصه ی همه نامه ام غم است

                       آقا خلاصه می کنم اینجا جهنم است

یک بار دیگر از غم انسان طلوع کن

                       از   عمق  استغاثه  یاران   طلوع کن

یا از خدا عذاب زمین را طلب نما

                       یا  اینکه مثل  رحمت باران طلوع کن

دنیای ما اگرچه گرفتار آمد ست

                       اما   هنوز   تشنه   نام  محمد ست

در انتهای نامه خیسم سلام بر

                       نام     بزرگوار    و    نجیب    پیامبر

(سید مهدی موسوی)