روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خاست
و اندر طلب طعمه ، پر و بال بیاراست
بر راستی بال نظر کرد و چنین گفت
امروز همه روی جهان زیر پرماست
بر اوج چو پرواز کنم از نظر خویش
می بینم اگر ذره ای اندر ته دریاست
ور برسر خاشاک یکی پشه بجنبد
جنبیدن آن پشی ، عیان در نظر ماست
بسیار منی کرد و ز تقدیر نترسید
سنگر که از این چرخ جفا پیشه چه برخاست
ناگه ز کمینگاه یکی سخت کمانی
تیری ز قضای بد،بگشاد بر او راست
بر بال عقاب آمد آن تیر جگر دوز
و ز اوج مراو را به سوی خاک فرو کاست
برخاک بیفتاد و بغلتید چو ماهی
آن گاه پر خویش گشود از چپ و از راست
گفتا عجب است این که زچوبی و زآهن
این تندی و تیزی و پریدن ز کجا خواست ؟
زی تیر نگه کرد و پر خویش بر او دید
گفتا ز که نالیم که از ماست که بر ماست
ناصر خسرو
الهی!
بنده با حکم ازل، چون بر آید؟
و آنچه ندارد چه باید؟
جهد بنده چیست؟
کار، خواست تو دارد.
الهی!
ای سزای کرم!
و ای نوازنده ی عالم!
نه با جز تو شادی است،
نه با یاد تو غم .
(خواجه عبدالله انصاری)
بیا تا بر آریم دستی ز دل
که نتوان بر آورد فردا ز گل
کریما ، به رزق تو پرورده ایم
به انعام و لطف تو خو کرده ایم
به لطفم بخوان و مران از درم
ندارد به جز آستانت سرم
چراغ یقینم فرا راه دار
ز بد کردنم دست ، کوتاه دار
خدایا به ذلت مران از درم
که صورت نبندد دری دیگرم
( بوستان سعدی )
الهی،
دانایی ده که از راه نیفتیم
و بینایی ده که در چاه نیفتیم.
الهی!
آفریدی رایگان و روزی دادی رایگان،
بیامرز رایگان که تو خدایی نه بازرگان.
الهی!
بنیاد توحید ما خراب مکن
و باغ امید ما بی آب مکن.
الهی!
می بینی و می دانی
و برآوردن می توانی.
الهی!
بود و نابود من تورا یکسان،
از غم مرا به شادی رسان.
(خواجه عبدالله انصاری)
پروردگارا، توفیق فرمانبری از خویش و دوری از نافرمانی را روزی ما بفرما،
زبان مارا به درست گویی و گفتار سایسته، گویا بگردان،
دل های ما را به دانش و معرفت، زینت بخش،
چشم های مار از گناه و خیانت، بپوشان،
و به دانش آموزان ما میل به کوشش و شوق آموختن، عنایت بفرما . . .
فضل خدای را که تواند شمار کرد
یا کیست آن که شکر یکی از هزار کرد
بحر آفرید و بر و درختان و آدمی
خورشید و ماه و انجم و لیل و نهار کرد
توحید گوی او نه بنی آدم اند و بس
هر بلبلی که زمزمه بر شاخسار کرد
بخشندگی و سابقه ی لطف و رحمتش
ما را به حسن عاقبت امیدوار کرد
پرهیزگار باش که دادار آسمان
فردوس جای مردم پرهیزگار کرد
هر کاو عمل نکرد و عنایت امید داشت
دانه نکشت ابله و دخل انتظار کرد
نابرده رنج گنج میسر نمی شودکرد
مزد آن گرفت که جان برادر کار کرد
بعد از خدای هرچه پرستند هیچ نیست
بی دولت آن که بر همه، هیچ اختیار کرد
( سعدی )
یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبه ی احزان شود روزی گلستان غم مخور
ای دل غم دیده ، حالت به شود دل بد مکن
و ین سر شورید ه ، باز آید به سامان غم مخور
دورگردون،گرد و روزی بر مراد ما نرفت
دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور
هان،مشو نومید،چون واقف نه ای از سر غیب
باشد اندر پرده،بازی های پنهان غم مخور
ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی بر کند
چون تو را نوح است کشتیبان ، ز توفان غم مخور
در بیابان گر به شوق کعبه ، خواهی زد قدم
سرزنش ها گر کند خار مغیلان ، غم مخور
گرچه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید
هیچ راهی نیست کان را نیست پایان ، غم مخور
حافظا،در کنج فقر و خلوت شب های تار
تا بود وردت دعا و درس قرآن غم مخور
حافظ